Kώστας Πάνος

Έκλεισα μέσα μου του κόσμου την κακία, με ένα τσιγάρο κι ένα ψέμα φυλαχτό. Δεν με ξαφνιάζει πια της μοναξιάς η βία, γιατί συνήθισα να ζω και να αγαπώ. Έκλεισα μέσα μου του κόσμου την βλακεία. Κάθε τους βλέμμα κάθε γέλιο ειρωνικό. Σε μία πρόστυχη μεγάλη δυστυχία. Και κουβαλάω έναν ασήκωτο σταυρό. Έχω μια διαίσθηση και μια μελαγχολία, που μου αφήνουν το χαμόγελο μισό. Χάνω τον ύπνο μου σε κάθε αποτυχία. Και τραγουδάω έναν αιώνιο καημό. Κάθε στιγμή κάθε λεπτό που δεν περνάει, νιώθω να σβήνει ένα κομμάτι απ' την ψυχή. Από γυαλί είναι η χαρά μου κι όλο σπάει και σε αδιέξοδα με βγάζει η ζωή. Δεν συγχωρείται τώρα πια η καλοσύνη. Δεν έχει φρένο η ζωή μας στο γκρεμό. Αφού ποτέ τους δεν κατάλαβαν εκείνοι, βαρέθηκα κι εγώ να εξηγώ: Ότι τον φόβο άμα θες να τον νικήσεις, πρέπει στα μάτια διαρκώς να τον θωρείς, στην άλλη όχθη να σε πάει και να γυρίσεις, ευθύνη έχεις μόνο εσύ αν ζαλιστείς.

Σάββατο απόγευμα κι η μοναξιά πολλή, δεν βρίσκεται κανένας πλέον.Άλλος κοιμάται , άλλος βγαίνει για καφέ και άλλος πίνει υπέρ το δέον. Σάββατο απόγευμα στην πόλη, μονάχα ξεχασμένοι ποδηλάτες, βλέπεις στο δρόμο να περνούν και κάποιοι γέρικοι διαβάτες. Σάββατο απόγευμα, δεν το μπορώ .Με τη σιωπή δεν είμαι φίλος. Και το ρολόι μου κοιτώ, πάνω στου γκρεμού το χείλος. Σάββατο απόγευμα και αναμνήσεις .Μετρώ με τύψεις το παρελθόν μου, και σκέφτομαι μες στη μαυρίλα μου, του τάφου πόσο θα ναι το εμβαδόν μου.

Γέροντα βλέπεις του κόσμου αυτή την κατρακύλα. Κάνε μετάνοιες στον Θεό, στην Παναγία μίλα. Και πες τους να τους λυπηθούν όσους σε αυτούς πιστεύουν, όσους μες τα Μυστήρια μετέχουν και νηστεύουν. Γέροντα κάνε προσευχές, κάνε τα θαύματά σου. Όσοι είμαστε πιστά πνευματικά παιδιά σου, σε σένα στηριζόμαστε εσένα έχουμε ελπίδα. Είσαι το μέγα υπόστεγο σε κάθε καταιγίδα. Γέροντα σώσε τους φτωχούς κι όλους τους πονεμένους. Μας έλαχε να ζήσουμε σε χρόνους αγριεμένους. Δώσε αγάπη στους κακούς και σβήσε τους τα μίση, αυτούς που προκαλέσανε αυτήν εδώ την κρίση. Γέροντα όλους τους άθεους βγάλτους απ' το σκοτάδι. Κάνε τους να σου ρίχνουνε μες το καντήλι λάδι. Ευλόγησε με το Άγιο το πατρικό σου χάδι. Και πνίξε όλους τους δαίμονες στο θείο το πηγάδι. Γέροντα για άλλη μια φορά στης αμαρτίας την πλάνη, έπεσα, και σηκώθηκα σαν η μορφή σου εφάνη. Αν ζούσες πόσο θα θελα λίγο να σε γνωρίσω, στο πλάι σου να έβλεπα το φως του παραδείσου. Στίχοι- Κώστας Πάνος Τρίκαλα