Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2012

Κόσμε πάρε την ευθύνη

Κόσμε σου στησαν παγίδες, γιατί άνοιγες παρτίδες, με τον κάθε υποκριτή. Είπες γύρισες σελίδες, γιατί στρίψανε οι βίδες, μπας και δεις μια προκοπή Μα ήρθανε κι οι νταβατζήδες, που πουλήσανε ελπίδες, σου λογχίσαν την καρδιά Γίναμε όλοι Ρωσίδες, πολυτέλειας παλλακίδες κι η Ευρώπη μας γαμά. Τόσα χρόνια τους ψηφίζεις, το μυαλό σου δεν ορίζεις, με την μνήμη σου απορώ Είσαι θύμα εκ των προτέρων. Το δικό τους το συμφέρον, σου πασάρουν για καλό. Κάποτε είχες περηφάνια. Τώρα είσαι σε αδράνεια. Κι ας μην έχεις για να φας. Έμεινες στην ανηφόρα, και σου λεν αυτοί προχώρα, η ζωή σου Γολγοθάς. Κόσμε πάρε την ευθύνη, πόσο η τσέπη σου θα δίνει; Βάλε τέλος στην αρχή. Πάνε να σε εξαφανίσουν, όλα να τα ξεπουλήσουν, αξιοπρέπεια, τιμή... Παίζουν θέατρο μπροστά σου. Κι αν θα χάσεις την δουλειά σου. Δεν ιδρώνει το αυτί. Το παιδί σου θα σε κρίνει, και το αίμα του θα δίνει, για να κλείσει η πληγή…

Για σένα σβήνω

Για σένα σβήνω, μα δεν το ξέρεις. Δεν βρίσκω εγώ στον έρωτα γιατρειά Όλα τα δίνω, θέλω να φέρεις στην άχαρη ζωή μου ξαστεριά. Κι είσαι το χάδι, που όλο ψάχνω, στου όμορφου ουρανού την αγκαλιά Είναι η πνοή σου, η αγάπη στη δική μου μεγάλη μοναξιά. Δεν βρίσκεις λόγια, να περιγράψεις, του αισθήματος ποιά θα ναι η τροχιά Και γω σου λέω, θέλω να κόψεις, αυτά που με κρατάνε τα σχοινιά. Για σένα σβήνω, βουβός ο πόνος, του χωρισμού μας πώς να ανέβω τα σκαλιά; Σε ψάχνω μέρες μα δεν σε βρίσκω, και γυροφέρνω μες την πόλη σαν σκιά

Δέντρα με φύλλα πεταμένα

Δέντρα με φύλλα πεταμένα γίναν τα αισθήματα ξανά Και την ψυχή μου την παρθένα σκίζουν σαν άγρια θεριά Μετρώ   ξανά τις   αναμνήσεις. Μέσα σ αυτές σε συναντώ. Τζάμια σπασμένα τα όνειρά μου, κόβουν στη μέση τον καιρό. Αμάξια   που έχουνε τρακάρει,τα δευτερόλεπτα   που ζω Παίρνουν φόρα με διακόσια, κι ίσια πέφτουν στο γκρεμό. Ήσουν για μένα οξυγόνο, μέσα στο νέφος της ζωής Και τώρα ψάχνω απεγνωσμένα , για μάταιες λύσεις της στιγμής

Ένα αναμμένο στο σκότος κερί

Εγώ σε βρίσκω τέλεια ως συνήθως, ανάβεις τα ένστικτα τα αρχαία- γλυκιά. Και η καρδιά σου πολύτιμος λίθος, που σβήνει ωραία την μοναξιά. Εγώ σε θέλω, μ όλο το είναι, και αν την άκρη μου δεν έχεις βρει. Έλα κοντά μου το βράδυ και γίνε, ένα αναμμένο, στο σκότος κερί. Εγώ σε βρίσκω μες στο μυαλό μου,κι ακούω τη σιωπή μου πιο δυνατά. Τον έρωτά μας τον πήρα επ' ώμου, και την αγάπη μας πήρα αγκαλιά. Εγώ σε θέλω με τα στραβά σου,μα εσύ με βάζεις σε άλλη τροχιά. Κρατώ, διαβάζω μηνύματά σου, δεν με ποτίζεις, πλέον φιλιά.