Ο ύμνος των ρομαντικών



Είδη υπό εξαφάνιση για τους πολλούς μοιραίοι
και των τρελών Μοικανών πρώτοι και τελευταίοι.
Ρομαντικοί κι αγωνιστές του κόσμου τα αγρίμια.
Λάμπουν από χιλιόμετρα και κίνητρα έχουν τίμια.

Εξόριστοι στη θάλασσα στα μέσα του χειμώνα
γιατί κλέψαν την τρίαινα από τον Ποσειδώνα.
Χαμόγελο το όπλο τους στην κάθε καταιγίδα
και όλο ψάχνουν για να βρουν αληθινή πατρίδα.

Αλλοπαρμένοι δείχνουνε στον κόσμο τους χαμένοι
την πιο καλή τους τη στιγμή την έχουν φυλαγμένη.
Για κείνους που θα ψάξουνε να βρούνε το κουμπί τους,
θα τους γεμίσουν λάφυρα, θα δώσουν την ψυχή τους.

Γεμάτοι ανασφάλειες κι όνειρα καλοκαίρια,
τις νύχτες ταξιδεύουνε και φτάνουνε στα αστέρια.
Ψάχνουνε για το ταίρι τους και για την ευτυχία
κι ας φαίνεται ότι χάθηκαν σε άλλο γαλαξία.

Τα ψέματα πληγώνουνε την καθαρή τους φύση,
εκείνοι όμως σπρώχνουνε την ρόδα να γυρίσει.
Μιλούν και δεν διστάζουνε για το άδικο και βρίζουν
κι έτσι το μέσα τους καλό στον κόσμο καθρεφτίζουν.

Από τη συλλογή στίχων μου΄΄ Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄ , Τρίκαλα, 2011.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα βράδια που είσαι μακριά ( αφιερωμένο στην γυναίκα μου Θώμη)

Σε βλέπω κι ονειρεύομαι

Τα ύστερα του κόσμου