Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2013

Τριανταφυλλένια αίσθηση

Τριανταφυλλένια αίσθηση, σε ψεύτικα παλάτια. Έριξα φως στη θάλασσα και φύτρωσαν αγκάθια. Έριξα ξύλο στη φωτιά, και κείνο δεν καιγόταν. Και έμεινε απελέκητο γιατί δεν αγαπιόταν. Βούτηξα σε ένα όνειρο γεμάτο από χρυσάφι. Και το πρωί όμως ξύπνησα σε ένα ξερό χωράφι. Που όσο νερό κι αν έπινε χορτάρι δε γεννούσε. Παρά μονάχα χώματα στην πλάτη κουβαλούσε.

Εξουσία

Αν βλέπαμε λιγότερο ειδήσεις, θα ήταν καθαρές οι συνειδήσεις. Από το στήθος αν πίναμε της εξουσίας γάλα, ψάρια θα ήμασταν μες τη μεγάλη γυάλα. Με λέπια από υπόσχεση φτιαγμένα στου νόμου τα αγκίστρια στριμωγμένα. Ώσπου η ευτυχία να χωρίσει στα τρία, θα κυβερνάει η συμμορία. Που όπλο της απέμεινε το θράσος, άφησε το δέντρο και έκαψε το δάσος.

Των χειλιών σου η τρικυμία

Όταν σε είδα το βλέμμα σου ήπια σε κρασοπότηρο έλαμπες φως μου στην Εκκλησία σαν δισκοπότηρο. Και των χειλιών σου η τρικυμία τέλειο εργόχειρο. Στου έρωτά μου το μάθημά μου τεστ βάλε πρόχειρο. Κάθε σου γέλιο λύσεις μου δίνει μα και προβλήματα, γυρνάς μονάχη μες του μυαλού μου τα σάπια νήματα, σε έχουν βιτρίνα με άσπρα κρίνα τα καταστήματα. Κοίτα με λίγο πριν σ αποφύγω, στα διαλείμματα Σ΄αγαπώ αγγελούδι σου δίνω λουλούδι πρωτομαγιάτικο μα εσύ μου δίνεις τον ήλιο από ένα πρωί δευτεριάτικο. Η φωνή η δική σου γεννά στη ζωή σου την καλοσύνη σου. Αλίμονό μου που έχω πέσει μες των ματιών τη δίνη σου. Παραδίνομαι απόψε έλα και κόψε στα δυό την ελπίδα μου. Όπου υπάρχει αγάπη και πόνος   είναι η πατρίδα μου. Από τη συλλογή στίχων μου '' Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄ , Τρίκαλα, 2011.

Ο ύμνος των ρομαντικών

Είδη υπό εξαφάνιση για τους πολλούς μοιραίοι και των τρελών Μοικανών πρώτοι και τελευταίοι. Ρομαντικοί κι αγωνιστές του κόσμου τα αγρίμια. Λάμπουν από χιλιόμετρα και κίνητρα έχουν τίμια. Εξόριστοι στη θάλασσα στα μέσα του χειμώνα γιατί κλέψαν την τρίαινα από τον Ποσειδώνα. Χαμόγελο το όπλο τους στην κάθε καταιγίδα και όλο ψάχνουν για να βρουν αληθινή πατρίδα. Αλλοπαρμένοι δείχνουνε στον κόσμο τους χαμένοι την πιο καλή τους τη στιγμή την έχουν φυλαγμένη. Για κείνους που θα ψάξουνε να βρούνε το κουμπί τους, θα τους γεμίσουν λάφυρα, θα δώσουν την ψυχή τους. Γεμάτοι ανασφάλειες κι όνειρα καλοκαίρια, τις νύχτες ταξιδεύουνε και φτάνουνε στα αστέρια. Ψάχνουνε για το ταίρι τους και για την ευτυχία κι ας φαίνεται ότι χάθηκαν σε άλλο γαλαξία. Τα ψέματα πληγώνουνε την καθαρή τους φύση, εκείνοι όμως σπρώχνουνε την ρόδα να γυρίσει. Μιλούν και δεν διστάζουνε για το άδικο και βρίζουν κι έτσι το μέσα τους καλό στον κόσμο καθρεφτίζουν. Από τη συλλογή στίχων μου΄΄ Σκληρό

Πρωτοχρονιά

Παρέα δεν βρήκα φέτος να γλεντήσουμε και έξω έβρεχε ποδάρια καρεκλών μπρος στην T.V. είπα ας στρογγυλοκαθήσουμε στο πνεύμα για να μπούμε των εορτών. Ο ουρανός είχε θυμάμαι χρώμα κόκκινο, σχεδόν τον έκρυβε μια πολυκατοικία, καθώς κοιτούσα το τοπίο απ' το παράθυρο, ήτανε τέλειο για μια φωτογραφία. Κατά τις δώδεκα και ένα δευτερόλεπτο, πυροτεχνήματα φεύγαν απ' την πλατεία, και δε με τρόμαζε του χρόνου το απρόβλεπτο είχα ένα χρόνο παραπάνω εμπειρία. Στο δρόμο έξω κάποιοι τσακωνόντουσαν από όσο άκουσα είχαν έλλειψη χρημάτων, πιο δίπλα ένα ζευγάρι που φιλιότανε σε ποταμό πνιγόταν αισθημάτων. Αχ πόσο θα' θελα μαζί μου τώρα να σουνα, από τον έρωτα θα ήμουν μεθυσμένος, αν με αγκάλιαζες ένα φιλί αν μου δινες, ο νέος χρόνος θα μπαινε πιο ευτυχισμένος. Από τη συλλογή στίχων μου'' Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄, Τρίκαλα , 2011.

Χτυπάς τη λεπτομέρεια

Χτυπάς τη λεπτομέρεια κι από την περιφέρεια ξηλώνεις την ουσία. Κι ας κάνεις τα πειράματα, επάνω στα οράματα κρατάς γερά τα ηνία. Χίλια κι αν είχες πταίσματα τα γεύτηκες τα εδέσματα στο πέρασμα του χρόνου. Έκαψε το οπλοστάσιο στου πάθους το εργοστάσιο, η μοναξιά του πόνου. Προβλήματα αναρίθμητα παιδάκια αβοήθητα γυρίζουν στο μυαλό σου. Κι ανάβεις το φυτίλι σου, στο χάλκινο καντήλι σου, να δεις το ριζικό σου. Κατάντησες απόκληρος κι ο κόσμος σου ολόκληρος μεγάλους κύκλους κάνει. Και η αυγή περίμενε και τον ιστό της ύφαινε εσένα να γλυκάνει. Απ' της ζωής το πέρασμα, νέκταρ είναι το κέρασμα μαζί με αμβροσία. Θα βρεις άλλη για ταίρι σου, αυτό το καλοκαίρι σου, σε Γη- Επαγγελία. Από τη συλλογή στίχων μου ΄΄ Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄, Τρίκαλα, 2011.

Νερό να βάζεις στο κρασί σου

  Εσύ πεισμώνεις το δικό σου όταν δεν γίνεται. Νερό να βάζεις στο κρασί σου   σκέτο δεν πίνεται. Θες να σ' ανέχομαι μικρό μου, να συμβιβάζομαι, και τα στραβά σου να ισιώνω μόνο να νοιάζομαι. Ο εγωισμός σου σαν το κοράκι ψάχνει για πτώματα, και την αγάπη μας πετάει στα μαύρα χώματα. Ζηλεύεις όλο και πιστεύεις .Πώς λέω ψέματα Κι όταν σωπαίνω μέσα στη θλίψη .Δεν βρίσκεις θέματα. Και μόλις πάω να σ αγγίξω.Φοβάσαι χάνεσαι Κι από ασήμαντες λεξούλες. Συνέχεια πιάνεσαι Μα ότι κι αν λέω η ύπαρξη σου μου δίνει νόημα, κι ας είναι ακόμα ετούτη η αγάπη σε στάδια πρώιμα. Σε αυτόν τον κόσμο εσένα θέλω. Άστρο μου μόνιμα Για αυτό που θέλω να σου εκφράσω. Δεν βρίσκω φώνημα Από τη συλλογή στίχων μου ΄΄ Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄, Τρίκαλα, 2011.

Έσβησε η πρώτη η φωτιά

Μιλάμε πλέον τυπικά, κι έσβησε η πρώτη η φωτιά, στα σωθικά μας. Τελειώσαν χάδια και φιλιά, μάλλον δεν ήταν λογικά τα όνειρά μας. Κι έτσι αφήσαμε στο χτες, τις πιο ωραίες μας στιγμές βράδια ωραία. Και περιμένω πώς και πώς, στα μέσα μου ν' ανάψει φως, μια αγάπη νέα. Μα μέχρι να ‘ρθει η ώρα αυτή, μέσα στη σκέψη μου είσαι εσύ, και την ορίζεις. Και σ άλλους δρόμους δυστυχώς, που δεν τους ξέρω ο φτωχός θες να βαδίζεις. Δεν την παλεύει η μοναξιά, χωρίς εμένα αγκαλιά δεν κάνει βήμα. Κάποτε ερχόσουνα εσύ κι έσκαγες λίγο στης σιωπής την θάλασσα σαν κύμα. Κι έτσι με φίλους και γνωστούς, και με καφέδες δυνατούς περνώ την ώρα. Πάλι για σένα θα τους πω, πόσο πολύ σε αγαπώ, σε θέλω τώρα..... Από τη συλλογή στίχων μου΄΄ Σκληρό να ζεις με το όνειρο΄΄ , Τρίκαλα, 2011.