Kώστας Πάνος

Πού ταξιδεύεις την ψυχή; Πώς το μυαλό ησυχάζεις; Μες τα σκοτάδια της ζωής, το φως εσύ ανάβεις Με σένα θέλω να ξυπνώ, με σένα να κοιμάμαι Κι η μελωδία η γλυκιά με κάνει να θυμάμαι Πάνω στις έξι σου χορδές έγραψα την αγάπη Την θλίψη καταχώνιασα σε ένα παλιό ντουλάπι. Κάθε στιγμή μοναχική ποτίζεις με μαγεία Κάθε τραγούδι όνειρο μέσα στη φαντασία.

Καινούρια αρχή με περιέργεια Την έχω λάφυρο στα δυο μου χέρια. Καινούργια πρόσωπα νέοι χαρακτήρες Που σ οδηγούν σε νέες θύρες Καινούργια μέρη αέρας νέος Άλλη μια πρόκληση, μυρίζει δέος Νέα κατάσταση και εμπερία Αποσκευές σε λεωφορεία

Όλο το αίμα των θυμάτων, μες τους τροχούς των οχημάτων που οδηγώ. Κρύβει στοιχεία εγκλημάτων, μέσα σε ρίμες ποιημάτων κι αναπολώ. Η μόνη αιτία των θανάτων, στιγμές ερώτων ανιάτων που χρόνια ζω. Μα κάνω αγιασμό υδάτων, στη θάλασσα των προβλημάτων και επιζώ.

Φίλα με για να λυτρωθώ, φίλα με που μ αρέσει. Αυτά που κάνω εγώ για σε, κανείς δεν θα μπορέσει. Δώσε μου λίγο έρωτα, δώσε μου σ αγαπάω. Σε κάθε δύσκολη στιγμή, πάνω σου θα ακουμπάω. Σ απέραντο ωκεανό, πέφτω να κολυμπήσω Μονάχα για χατίρι σου, κινδύνους θα αψηφίσω. Ξέρω το πόσο μ αγαπάς και πόσο με γουστάρεις Κι εγώ μόνο για πάρτη σου θα γίνω αναστενάρης.